سلام  خدمت همه ی بینندگان وبلاگ من  منبع مطالب از سایت انجمن فیزیک ایران و انجمن های دانشگاه ها گرفته می شود   و سعی شده تمام مطالب دارای اعتبار باشد 

با تشکر مدیریت وبلاگ

 یکی از بزرگترین توفان‌های سطح سیاره زحل ممکن است در نهایت در اثر خفگی با دنباله خود آرام شده باشد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پژوهش جدید دانشمندان نشان داده که توفان عظیم بهاری که برای 267 روز در سال‌های 2010 و 2011 با سرعت در سطح سیاره زحل حرکت می‌کرد، احتمالا پس از گردش در اطراف این سیاره با دنباله خود برخورد کرده است.

دانشمندان تا پیش از این با چنین پدیده‌ای که یک توفان از خود تغذیه کند، روبرو نشده بودند و هنوز توضیح قابل توجهی در مورد افول توفان در زمان مواجهه سر و انتهای آن با یکدیگر وجود ندارد.

این توفان غول‌پیکر یکی از «نقاط عظیم سفید» سیاره زحل بوده که در هر سال زحل که برابر با 30 سال زمینی بوده، آغاز می‌شود.

جدیدترین توفان این سیاره در اواخر ژانویه 2011 اطراف سیاره را در برگرفته و در نهایت حدود 150 هزار کیلومتر از شمال تا جنوب رشد کرد که در نهایت در اواخر ماه ژوئن همان سال پایان یافت.

این تندباد یکی از طولانی‌ترین توفانهای مشاهده شده در زحل بود و همچنین اولین موردی بود که توسط یک فضاپیمای مداری بطور نزدیک مورد بررسی قرار می‌گرفت.

این پژوهش در مجله Icarus منتشر شده است.

مجموعه تصاویر بزرگترین توفان سیاره زحل از زمان آغاز

لایه‌های ابر متفاوت بزرگترین توفان سیاره زحل

الگوهای باد در یک گردباد چرخشی ساعت‌گرد پس از پایان توفان

رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی سازمان فضایی ایران با اعلام برنامه انتخاب فضانورد ایرانی در آینده از تدوین نقشه راه تعلیم فضانورد در این پژوهشکده خبر داد.

به گزارش علم پرس؛ دکتر محمد ابراهیمی در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان این که هنوز پروسه انتخاب فضانورد ایرانی برای اعزام به فضا طی سال های آینده، انجام نشده است، گفت: در این راستا مطالعات انتخاب فضانورد انجام شده و نقشه راه تعلیم فضانورد، تدوین و مذاکراتی هم با نهادهای مرتبط انجام شده است.

وی با تاکید بر این که برنامه انتخاب فضانورد ایرانی در آینده اعلام می‌شود، تصریح کرد: راحت‌ترین روش انتخاب فضانورد، استفاده از خلبانان است؛ اما ممکن است که بهترین گزینه نباشد و در این صورت فراخوان عمومی‌تری هم اعلام می‌کنیم که در آینده تصمیم‌گیری خواهد شد.

ابراهیمی در خصوص ویژگی‌های یک فضانورد گفت: چنانچه خلبانی به عنوان نخستین فضانورد ایرانی انتخاب شود باید خلبان با تجربه هواپیمای جنگنده باشد چرا که این افراد شتاب و ارتعاشات زیادی را در طول پرواز تحمل کرده‌اند.

وی افزود: به طور کلی خلبان هم باید یک فرد علمی باشد تا بتواند آموزش‌ها را فرا بگیرد و هم از نظر فیزیک بدنی آمادگی تحمل شرایط سخت را داشته و نباید جثه بزرگی هم داشته باشد تا به راحتی در فضاپیما مستقر شود.

ابراهیمی با بیان اینکه مهندسان و پزشکان بیشتر از سایر متخصصان، فضانورد شده‌اند، تصریح کرد: تاکنون انتخاب فضانورد از میان گزینه های خلبانان و یا سایر افراد قطعی نشده است اما اولویت با خلبانان بوده که آموزش‌هایی هم دیده‌اند.

وی با بیان اینکه ممکن است افراد عادی هم به عنوان فضانورد انتخاب شوند، گفت: معمولا افراد بالای ۲۰ سال و زیر ۵۰ سال فضانورد شده‌اند اما ما هنوز درخواستی را اعلام نکردیم ولی همزمان که تصمیم‌گیری‌ها نهایی شد الزاماتی هم اعلام خواهد شد که در این صورت افرادی که می‌توانند با شرایط اعلام شده خود را تطبیق دهند می‌توانند فضانورد شوند.

رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی سازمان فضایی ایران با اشاره به تدوین برنامه‌ی اعزام انسان به فضا در این پژوهشکده گفت: این برنامه به شورای عالی فضایی کشور ارایه شده است و بر اساس آن پروژه‌ی اعزام انسان به فضا در دو مرحله همراه با گام‌های مختلف طراحی شده است.

وی با بیان این‌که بر اساس این برنامه، اعزام انسان به فضا در دو مرحله‌ی ارسال فضانورد به زیر مدار و مدار صورت می‌گیرد از تحقق مرحله‌ اول در آینده‌ نه چندان دور خبر داد و گفت: امیدواریم بتوانیم از سال ۹۲ تا حداکثر پنج تا شش سال اولین فضانورد ایرانی به زیر مدار ارسال کنیم.

میمون فضانورد

ابراهیمی، اعزام فضانورد به مدار را کار بسیار پیچیده‌ای عنوان کرد و گفت: از جمله زیرساخت‌های لازم برای اعزام انسان به فضا داشتن پایگاه ملی پرتاب و ماهواره‌بر با قابلیت حمل ماهواره‌های چند تن وزن است. به هر حال، اگر در پنج سال اول بتوان زیرساخت‌های لازم را در کشور فراهم کرد، به راحتی می‌توان در پنج سال دوم، اولین فضانورد ایرانی را به مدار زمین ارسال کرد.

وی ادامه داد: در حال حاضر تمرکز اصلی ما بر روی اعزام اولین فضانورد ایرانی به زیر مدار کره زمین است که امکانات آن تا اندازه‌ای در کشور وجود دارد که اولین گام این هدف نیز با پرتاب موفقیت‌آمیز کاوشگر پیشگام برداشته شده است.

رییس پژوهشکده سامانه‌های فضانوردی سازمان فضایی تصریح کرد: برای اعزام فضانورد به مدار کره زمین گام‌های میانی مختلفی باید در کشور برداشته شود که از جمله‌ی آنها می‌توان به ارسال سلول زنده به فضا از طریق ماهواره‌ها، ارسال اشیا به فضا و دستیابی به فناوری‌های کاهش سرعت در فضا اشاره کرد.

پژوهشگران دانشگاه تربیت مدرس با استفاده از لایه‌های نانوساختار حسگر نوری حساس به گاز آمونیاک برای صنایع پزشکی عرضه کردند.

به گزارش خبرنگار مهر، آمونیاک به طور گسترده در تهیه کودهای شیمیایی، صنایع داروسازی و رنگ کننده‌ها کاربرد دارد و سالانه بیش از صد میلیون تن در جهان تولید می‌شود.
در عین حال آمونیاک به عنوان یکی از محرک‌های اولیه برای بشر شناخته شده است. قرار گرفتن در معرض این گاز سمی سبب تحریکات سیستم تنفسی، ‌پوست و چشم شده و با آسیب رساندن به ریه‌ها در اثر مواجهه با غلظت زیاد این گاز می‌تواند سبب مرگ فرد شود. علاوه بر این در صورت تماس با آمونیاک مایع، سوختگی شدید در محل تماس ایجاد می‌شود.
 
از این رو نیاز است تا با استفاده از یک روش سریع، حساس و قابل اعتماد، وجود این گاز شناسایی شود.
 
این موضوع زمینه تحقیقات پژوهشگران دانشگاه تربیت مدرس شد. این محققان در این پژوهش از فیلم نانوساختاریِ پلی پیرول دوپه شده با رنگ به عنوان یک نانوحسگر نوری حساس به گاز آمونیاک بهره گرفتند.
 
انتخابگری بالا برای گاز آمونیاک به روشی ساده، ارزان، حساس و زمان پاسخ مناسب از ویژگی‌های این نانوحسگر است و این امکان را فراهم می‌سازد تا در کیت‌های تجاری-پزشکی برای آشکارسازی میزان گاز آمونیاک در نمونه‌های مختلف به کار گرفته شود.
 
رنگ به کار برده شده در این نانوحسگر دارای گروه‌های اسیدی است که می‌تواند با آمونیاک که دارای خاصیت بازی است، برهمکنش داده و سبب تغییر رنگ لایه نازک در طول موج جذبی رنگ شود.
 
نتایج این تحقیقات حاکی از آن است که حسگر تهیه شده انتخابگری و حساسیت بسیار مناسبی نسبت به گاز آمونیاک در مقابل سایر بخار‌ها از خود نشان می‌دهد.

با توجه به حد تشخیص پایین و سرعت پاسخ بالا، این حسگر می‌تواند در صنایع پزشکی و تشخیص طبی نیز به‌کار گرفته شود. همچنین با توجه به حجم و سادگی حسگر طراحی شده می‌توان از آن در اندازه‌گیری‌های پرتابل استفاده کرد.

منبع :خبرگزاری مهر

گازهای رنگارنگ و ستاره‌های درخشان در این عکس گرفته شده بوسیله تلسکوپ هابل از "ابر بزرگ ماژلانی" تصویری زیبا از فضا آفریده‌اند.

"ابر بزرگ ماژلانی" یک کهکشان اقماری کهکشان "راه شیری" است. این ناحیه زاینده ستاره که در این عکس دیده می‌شود، LHA 120-N 11 نامیده می‌شود.

منبع :همشهری

ناسا اعلام کرد کاوشگر کنجکاوی این سازمان برای اولین بار از مته خود بر روی سنگی که در سطح دهانه گیل سیاره مریخ قرار داشته، استفاده کرده است.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تصاویر قبل و بعد از استفاده از مته توسط این کاوشگر 2.5 میلیارد دلاری برای نمایش نتایج به شکل دندانه‌ای شدن سطح سنگ به زمین ارسال شده است.

به گفته ناسا، ابزار مته کنجکاوی قادر به انجام هر دو کار ضربه زدن و چرخش بوده و اگر سنگ انتخاب شده از شرایط خوب برای کار علمی بیشتر برخوردار باشد، چند سوراخ آزمایشی در آن برای دستیابی به نمونه جهت انتقال به آزمایشگاه‌های آنبرد کاوشگر حفر خواهد شد.

همچنین به گفته این سازمان، اولین حفاری کنجکاوی بر روی یک سنگ رسوبی دانه ریز انجام شده است.

این نمونه‌ها به عنوان بخشی از ماموریت اصلی این کاوشگر برای تعیین برخورداری محل فرود آن در سیاره مریخ از حیات باکتریایی مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

منبع: ایسنا

  رئیس پژوهشکده سامانه های فضانوردی با تأکید بر موفقیت‌آمیز بودن پرتاب کاوشگر «پیشگام»، شایعات مربوط به صحت نداشتن بازیابی میمون از کپسول حاوی این موجود زنده را بی اساس خواند و بدون اشاره به منبع اصلی ارائه کننده عکسهای آرشیوی، رسانه‌ها را به عجله در به کار بردن عکسهای آرشیوی متهم کرد.

به گزارش خبرنگار علمی ایسنا، دکتر محمد ابراهیمی در حاشیه اختتامیه سومین دوره مسابقات طراحی و ساخت سامانه‌های هوافضایی در جمع خبرنگاران در پاسخ به ایسنا درباره این شایعات، توضیح داد: پژوهشکده سامانه های فضانوردی پیش از پرتاب کاوشگر5 (پیشگام) آزمایش ها و آموزش های بسیاری انجام داده که در خلال آنها تصاویری نیز از سوی رسانه ها تهیه شده است.

ابراهیمی بدون اشاره به منبع اصلی ارائه کننده عکس‌های آرشیوی به رسانه‌ها، چنین اظهار نظر کرد که رسانه ها بلافاصله پس از اعلام خبر پرتاب موفق پیشگام، تصاویری را از میمون های دیگر این پژوهشکده به عنوان گزارش تصویری از میمون پیشگام منتشر کرده‌اند.

ابراهیمی با اشاره به اینکه این پژوهشکده برای انجام مأموریت های خود میمونهای زیادی را آموزش داده است، گفت: این میمونها ممکن است در مراحل مختلف مانورها، عملیات و آموزش ها عکس های متفاوتی داشته باشند اما آنچه که قابل استناد است تصاویر میمونی است که در محفظه کپسول قرار دارد و از آن خارج می شود.

رئیس پژوهشکده سامانه های فضانوردی کشور درباره میمونی که تصویر آن در رسانه ها منتشر شده و پیشانی آسیب‌دیده دارد، خاطرنشان کرد: نام این میمون «پانی» است که یک میمون ماده است و عکس های آن در حین آموزش شتاب و لرزش گرفته شده است. «پانی» با کمی شیطنت خود را زخمی کرده بود که پس از آن نیز بهبود یافت؛ برخلاف ادعاها هیچ یک از میمونها آموزش دیده پژوهشکده، خال گوشتی ندارند.

وی رسانه‌ها را متهم به عجله زیاد در انتشار عکس ها کرد و گفت: بعضی از این عکس‌ها پیش از آنکه گروه از محل پرتاب کاوشگر بازگردد و احتمالا به دلیل آنکه از نظر هنری عکس های بهتری بوده اند، منتشر شده است. این در حالیست که گروه تا آن لحظه هیچ عکسی از میمون فضانورد را آپلود نکرده بود.

ابراهیمی تأکید کرد: تصایر میمون فضانورد پیشگام کاملا روشن است و جای هیچ گونه بحثی ندارد؛ چنانچه میان میمونی که درون محفظه قرار دارد و از آن خارج می شود نه تفاوت رنگی هست و نه بریدگی وجود دارد.

 بزرگترین بادبان خورشیدی قرار است در سال 2014 در ماموریتی برای نمایش ارزش نیروی محرکه بدون سوخت به سکوی پرتاب هدایت شود.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این بادبان خورشیدی ناسا ملقب به Sunjammer از یک طرف حدود 38 متر بوده و مساحت آن نزدیک به 1208 متر مربع است و از فوتونهای خورشید برای رانش فضاپیما به جلو استفاده می‌کند.

بادبان خورشیدی Sunjammer

این پروژه توسط شرکت L'Garde در حال ساخت بوده که پیش از این نیز در پروژ‌ه‌های دیگر از جمله ساخت ساختار قابل تورم برای آنتن‌های فرکانس رادیویی و آرایه‌های خورشیدی همکاری داشته است.

پرواز این بادبان برای اواخر سال 2014 برنامه‌ریزی شده که بر روی یک موشک فالکون 9 شرکت اسپیس ایکس به فضا پرتاب خواهد شد.

در ماههای اول پرتاب این بادبان، چند آزمایش از جمله استقرار آن، نمایش کنترل برداری با استفاده از پره‌های سر بادبان، ناوبری دقیق و در نهایت حفظ موقعیت فضاپیما در یک موقعیت گرانشی ثابت موسوم به نقطه لاگرانژ یک خورشید-زمین اجرا خواهد شد.

Sunjammer تنها ماموریت بادبان خورشیدی در جهان نبوده بلکه ناسا پیش از این در نوامبر 2010 فضاپیمای NanoSail-D را با طول بادبان 9.3 متر مربع به فضا پرتاب کرده بود. همچنین کاوشگر ایکاروس ژاپن نیز بادبان خورشیدی خود را در ژوئن 2010 در فضا مستقر کرده و اولین فضاپیمایی بود که در میان فضا با نیروی محرکه نور خورشید حرکت می‌کرد.

Sunjammer را می‌توان بر سیستمهای هشدار هواشناسی فضایی کار گذاشت که خبرهای منظم‌تر و دقیق‌تر از فعالیت جرقه خورشیدی ارائه کند.

این بادبان خورشیدی در حالت باز نشده به اندازه یک ماشین ظرفشویی بوده و وزن آنها تنها 32 کیلوگرم است.

ناسا علاقه‌مند است کارکردهای دیگری را نیز برای این بادبان خورشیدی داشته باشد از جمله اینکه از آن در جمع‌آوری و حذف ضایعات مداری، خارج کردن ماهواره‌های استفاده شده از مدار، ارائه یک پیوند مستقیم ارتباطی با قطب جنوب زمین و همچنین برای نیروی محرکه فضای عمیق استفاده کند.

موفقیت این بادبان خورشیدی برای فعالسازی چندین ماموریت علمی و اکتشافی که تنها از بادبان خورشیدی استفاده می‌کنند، نقش مهمی ایفا می‌کند. همچنین ناسا قصد دارد از فضاپیماهای مجهز به این فناوری برای بازدید از چند سیارک نزدیک به زمین استفاده کند.

منبع:ایسنا